Çok özel günlerde hep bu duyguya kapılıyorum ben. Yazmak, çok yazmak isteyip, içimdekileri bir türlü içimden çıkaramamak gibi.
Şimdi tam öyle birdeyim.
Geçen sene bu gece en uykusuz, en heyecanlı geçirdiğim geceler listesinde 1 numarayı zorlar. Bir daha hayatımda böyle heyecanlı gecelerim olursa daha sakin olmayı isterim. karnımda dönüp duran yavruma kavuşacak onu görecek olmak mucizenin ta kendisi idi.
Çok şükür!
Her şey yolunda gitti ve ben anne oldum. Bana yaklaştığında ağlamayı kesen, göğsümde uyuyan, sıcaklığıma muhtaç bebeğimin annesi. Artık kendimden öte o olacaktı hayatımın merkezi.Ve her daim yanımda...
Geçen sene bugün bütün bildiğim dualar dilimde, kalbimde idi. Elim karnımda onun sağlığı için, mutluluğu için dua ettim. Ona kavuşabilmeyi, koklayabilmeyi nasip etsin rabbim diye.
Çok şükür!
Tam 1 senede ,26 senedir öğrenemediğim bir çok şeyi soktu hayatıma. Onunla bambaşka biri oldum.
Minik mucizem, hayatımın merkezi, küçük erkeğim, ilk göz ağrım yarın 1 yaşında.
Tam 15.32 de duydum sesini.
Dudaklarımdan '' allahım ! '' çıkmıştı sadece. Ve sonra '' görebilir miyim? Lütfen hemen görmek istiyorum ''
Kısık gözlerini açıp bana bakmıştı '' anneciim! '' diye seslendiğimde ona. ve hala aynı ifade ile bakıyor '' anneciim! '' diye seslendiğimde...
İyi ki varsın mucizem!
Hoş geldin hayatıma!
